ശവവും വഹിച്ച് സ്വാഭാവിക വിഷാദത്തോടെ ശ്മശാനത്തിലേക്കു യാത്രയായവര്‍ക്കു മുന്നില്‍ ഒരു കുട്ടി, വെള്ള ഫ്രോക്ക് ധരിച്ചൊരു കുട്ടി, നൃത്തം ചെയ്യ്‌തു നീങ്ങി.
ശവക്കച്ചകള്‍ക്കും പൂക്കള്‍ക്കും ഇടയില്‍ ശ്വാസം മുട്ടിക്കിടന്നയാള്‍ക്ക് നിര്‍ലോഭമായ് ചിരിക്കാന്‍ തോന്നി. അല്പ സമയത്തിനകം കത്തിയമരുന്ന, അല്ലങ്കില്‍ മണ്ണിട്ടു മൂടുന്ന ശരീരത്തെ അയാള്‍ നിര്‍ന്നിമേഷം നോക്കി.
അടുത്തു വന്ന ആ കൊച്ചു സുന്ദരിയെ നോക്കി അയാള്‍ നിറഞ്ഞു മന്ദഹസിച്ചു.
' ന്റെ കുഞ്ഞെ' എന്നയാള്‍ അലിവോടെ വിളിച്ചു.
അവള്‍ അയാളുടെ മുഖത്തൊരു മുത്തം നല്‍കി, പിന്നെ അരുമയോടെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
അവസാന കാഴ്ചകള്‍..! ഭൂമിയില്‍ മരങ്ങള്‍ അയാളോടു സംസാരിച്ചു. പൂക്കള്‍ അയാളെ പാട്ടു പാടി കേള്‍പ്പിച്ചു.ആകാശം അയാളുടെ ചുറ്റും മൃദുവായ് തലോടി.. അപ്പോഴും ഭൂമിയിലെ സങ്കടങ്ങള്‍ അയാളെ ചൂഴ്ന്നു നിന്നു.
ആഘോഷങ്ങളൊഴിഞ്ഞു. ആശ്ലേഷങ്ങളൊഴിഞ്ഞു. അയാള്‍ വിയര്‍ത്തൂ.. ജീവിതത്തിലെ മാസ്മരികത.. അതയാളെ ഭ്രാന്തു പിടിപ്പിച്ചപ്പോള്‍..
അവള്‍, മെല്ലെ മെല്ലേ അയാളുടെ കാതില്‍ മന്ത്രിച്ചു...
ഇനിയും ഞാന്‍ ഒറ്റക്കാവണോ...?
അയാള്‍ക്കവളെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാനും തുരുതുരെ ചുംബിക്കാനും കഴിഞ്ഞു... .
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment